Een magneetje voorop een staafje RVS van zo'n 15 a 20 cm is daarvoor heel geschikt
da's een tamelijk zinloze exercitie om 2 redenen.. 1: RVS is niet magnetisch, 2: RVS kun je niet harden
Nou zijn er wel uitzonderingen op deze regel, 1: Martensitisch RVS is wel magnetisch, maar niet heel sterk, en 2 je kunt RVS wel Kolsteriseren, daar wordt het ook hard van, maar.. 't is een proces waarbij een stof die het RVS hardbaar maakt in het materiaal gediffundeerd wordt, vergelijken met het "opkolen" van staal om het oppervlakte te harden..
't verliezen van met magnetisme treed op bij 723°C, bij gewoon koolstof staal, dan veranderd het kristalrooster naar een Austeniet Structuur, maar.. die temperatuur is te laag om er zeker van te zijn dat alles geausteniseerd is, je moet echt wel een graadje of 100 daarboven zitten.
Zilverstaal is met 850° wel een "Makkelijk staaltje".. kersenrood is goed genoeg.. even op die temperatuur houden, en afschrikken..
echter.. als je HSS, of 1.2379 gaat harden, dan gaat de hardingstemperatuur naar de 1030-1100°C, en dan moet het ook tamelijk lang op die temperatuur blijven om alles om te zetten naar Austeniet.
In de praktijk kwam het erop neer, dat als ik dergelijke onderdelen (voornamelijk 1.2379) ging harden, dat het aan het eind van de middag in de oven geladen werd, de Timer werd ingesteld, en gedurende een paar uur werd de temperatuur van de oven opgevoerd naar 800-850°C, daarna "opdraaien" naar 1030°C, en dan gedurende een bepaalde tijd op die temperatuur houden om helemaal "Door te warmen".. die tijd was afhankelijk van de dikte van het onderdeel..
Dan Afschrikken in een zoutbad op 230 °C, aan de lucht af laten koelen tot 80°C, en dan in het zoutbad op 180°C gedurende een aantal uren om te ontlaten..
Dat hele proces nam ongeveer een hele dag in beslag.. na de eerste keer ontlaten namelijk moest het werk weer afkoelen tot 80°, en dan bleef het meestal een nachtje in het zoutbad, dus de volgende morgen haalde je dan de ontlaten werkstukken pas uit het zoutbad..
om te voorkomen dat het materiaal Koolstof zou kwijtraken aan het oppervlak , en zou oxideren werd het ingepakt in staalfolie Hardingszakken, die worden het eerst heet, en "verbranden zo de aanwezige zuurstof in de zak.. zodat het werkstuk niet oxideert..
Wat je met Harden van Staal bereikt is dat je Carbiden gaat vormen.. een gehard koolstofstaal heeft na het harden een Cementiet structuur (Fe3C, bij Chroomhoudende staalsoorten ga je chroomcarbiden vormen.
"een stukkie zilverstaal" is nog "effe snel" te harden.. alles hoogwaardiger dan dat.. en er komt nogal wat bij kijken..